أوحَى اللّهُ عَزَّ و جلَّ إلى داوودَ عليه السلام: إنّكَ نِعمَ العَبدُ لَولا أنّكَ تأكُلُ مِن بَيتِ المالِ و لا تَعمَلُ بِيَدِكَ شيئا. قالَ: فبَكى داوودُ عليه السلام، فأوحَى اللّه عَزَّ و جلَّ إلَى الحَديدِ: أنْ لِنْ لِعَبدي داوودَ، فلانَ، فألانَ اللّهُ تعالى لَهُ الحَديدَ، فكانَ يَعمَلُ كلَّ يَومٍ دِرعا فيَبيعُها بألفِ دِرهَمٍ، فعَمِلَ عليه السلام ثلاثَمِائةٍ و سِتّينَ دِرعا فباعَها بثلاثِمِائةٍ و سِتِّينَ ألفا، و استَغنى عن بَيتِ المالِ.
امام علی (علیه السلام):
خداوند عز و جل به داوود عليه السلام وحى كرد: تو چه بنده خوبى هستى اگر نبود كه از بيت المال مى خورى و با دست خود هيچ كارى نمى كنى. داوود عليه السلام گريست. پس خداوند عز و جل به آهن وحى كرد: براى بنده ام، داوود نرم شو. پس خداوند متعال آهن را براى او نرم كرد. از آن پس، داوود روزى يك زره مى بافت وآن را به هزار درهم مى فروخت. او 360 زره بافت و آنها را به 360 هزار درم فروخت و از بيت المال بى نياز شد.
منبع:
من لایحضره الفقیه
جلد3
صفحه162
ID: 2582
