در ادبیات اسلامی از معنویت به عنوان یک سفر یاد شده است. ما باید خودمان را راه گشا بدانیم. همه ما سفری دور از خدا را آغاز کرده ایم و سپس به سوی او باز می گردیم. همه ما آفریده خدا شده ایم و این خلقت نوعی جدایی از اصل ماست. قبل از خلقت ما از خدا جدا نبودیم اما الان هستیم. با این حال، خداوند به ما فرصت بازگشت به سوی او را داده است. قرآن می فرماید:
«به راستی که ما از آن خداییم و به سوی او باز خواهیم گشت». (سوره بقره 2:156)
همه ما سفری دور از خدا را آغاز کرده ایم و سپس به سوی او باز می گردیم. همه ما آفریده خدا شده ایم و این خلقت نوعی جدایی از اصل ماست. قبل از خلقت ما از خدا جدا نبودیم اما الان هستیم. با این حال، خداوند به ما فرصت بازگشت به سوی او را داده است.
همه ما سفری دور از خدا را آغاز کرده ایم و سپس به سوی او باز می گردیم. همه ما آفریده خدا شده ایم و این خلقت نوعی جدایی از اصل ماست. قبل از خلقت ما از خدا جدا نبودیم اما الان هستیم. با این حال، خداوند به ما فرصت بازگشت به سوی او را داده است.
وقتی حرکت می کنیم، مقصدمان مشخص است. اما برای رسیدن به مقصد باید مراقب مسیر خود باشیم. اگر در مسیر درستی باشیم قطعا به مقصد خواهیم رسید. اما اگر در مسیر اشتباهی باشیم، به مقصد نمی رسیم و حتی ممکن است از آن دورتر و دورتر شویم. ما در موقعیت ایستا یا ثابت نیستیم. هر روز و هر ساعت در حال حرکت هستیم و یا از مقصد دورتر یا به مقصد نزدیکتر می شویم. قرآن مجید می فرماید:
«ای انسان، تو برای رسیدن به پروردگارت تلاش می کنی و سرانجام او را ملاقات می کنی». (سوره انشقاق 84:6)
شاید برخی با خواندن این آیه فکر کنند که جای نگرانی نیست زیرا همه ما از جای خوبی آمده ایم و مقصد خوبی در پیش است. اما جایگاه ما هنگام ملاقات با خدا از اهمیت بالایی برخوردار است. رسیدن به خدا دو حالت دارد: رسیدن به او در حالی که از ما خشنود است یا رسیدن به او در حالی که او بر ما خشمگین است. انسان از معدود موجوداتی است که درجات کمالش ثابت نیست، یعنی ظرفیت ارتقا یا تنزل خود به او داده شده است.
بنابراین، سفر معنوی عبارت است از تلاش برای افزایش تقرب و تقرب ما به خدا. باید توجه داشت که خداوند همیشه به ما نزدیک است، اما ما لزوماً به او نزدیک نیستیم. ما می‌توانیم به مقامی برسیم که با تهذیب نفس به خدا نزدیکتر و نزدیکتر شویم و آن‌گونه که قرآن کریم پیشنهاد می‌کند، او را ملاقات کنیم. عرفا معمولاً از احتمال از دست دادن خودیّت، حدود و حدود و سپس یکی شدن با خدا صحبت می کنند. من در اینجا در مورد این مفهوم اظهار نظر نمی کنم، اما به هر حال بدیهی به نظر می رسد که ما می توانیم به خدا نزدیکتر شویم تا جایی که چیزی بین ما و او باقی نماند و این همان چیزی است که از بازگشت به سوی خدا می گوییم.
عرفا معمولاً از احتمال از دست دادن خودیّت، حدود و حدود و سپس یکی شدن با خدا صحبت می کنند. من در اینجا در مورد این مفهوم اظهار نظر نمی کنم، اما به هر حال بدیهی به نظر می رسد که ما می توانیم به خدا نزدیکتر شویم تا جایی که چیزی بین ما و او باقی نماند و این همان چیزی است که از بازگشت به سوی خدا می گوییم.
عرفا معمولاً از احتمال از دست دادن خودیّت، حدود و حدود و سپس یکی شدن با خدا صحبت می کنند. من در اینجا در مورد این مفهوم اظهار نظر نمی کنم، اما به هر حال بدیهی به نظر می رسد که ما می توانیم به خدا نزدیکتر شویم تا جایی که چیزی بین ما و او باقی نماند و این همان چیزی است که از بازگشت به سوی خدا می گوییم.
پس این زندگی یک سفر است و نمی توان گفت که نمی خواهیم به این سفر برویم. همه ما در این سفر هستیم و این به ما بستگی دارد که برای خود تدارکات کافی جمع آوری کنیم. یکی از اهداف اصلی خودسازی، تلاش برای کاهش این فاصله با سیر الی الله است. راه به سوی او بی نهایت و پر از چالش است. با این حال، برای افرادی که این سفر را آغاز می کنند، همه حمایت ها و راهنمایی ها ارائه می شود. امام سجاد (ع) در این باره می فرماید:
«تجلیل باد! چه صراط باریکی است که تو او را هدایت نمی کنی و چه راه روشنی است برای کسی که هدایت کرده ای!»
یکی از اهداف اصلی خودسازی، تلاش برای کاهش این فاصله با سیر الی الله است. راه به سوی او بی نهایت و پر از چالش است. با این حال، برای افرادی که این سفر را آغاز می کنند، همه حمایت ها و راهنمایی ها ارائه می شود.
یکی از اهداف اصلی خودسازی، تلاش برای کاهش این فاصله با سیر الی الله است. راه به سوی او بی نهایت و پر از چالش است. با این حال، برای افرادی که این سفر را آغاز می کنند، همه حمایت ها و راهنمایی ها ارائه می شود.
1. مفاتیح الجنان، مناجات المریدین.
نظرات
لطفاً نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.