در رابطه با فقر و توانگری دو دسته روایات از اهل بیت نقل شده است: دسته اول روایاتی ست که فقر را ستایش و ثروت را نکوهش میکند و دسته دیگر روایاتی ست که فقر را موجب کفر دانسته و ثروت را بهترین وسیله برای دستیابی به سعادت میداند. مقصود از روایات دسته اول آن فقری ست که احساس فقر و نیاز به خدا را در انسان زنده کرده و او را از غفلت ناشی از سرمستی و خوشی نجات میدهد و موجبات رشد او را فراهم میکند و مقصود از ثروت نکوهش شده آن ثروتی ست که انسان را به غفلت و سرمستی کشانده و موجبات طغیان و عصیان او را فراهم میکند، همچنانکه خداوند در قران میفرماید: چنین نیست، بی‌گمان انسان سر به طغیان برآورد، از این که خود را بی‌نیاز [و توانگر] بیند.